Od czasu do czasu wszechobecny hałas daje się we znaki każdemu z nas. Zarówno w niedzielne popołudnie, gdy siedzimy w domu, czytając dobrą książkę, w nocy, gdy leżymy w łóżku, a także gdy pracujemy, usiłując się skoncentrować a rozpraszają nas hałaśliwi sąsiedzi, szum pojazdów na ulicy, czy inne niepożądane dźwięki.
Przy stale rosnącej gęstości zaludnienia, intensywnym rozwoju przemysłu i natężenia ruchu pojazdów, trudno oprzeć się wrażeniu, że hałas staje się dotkliwie odczuwaną plagą i coraz trudniej jest go uniknąć. Wysokiemu poziomowi hałasu towarzyszy rosnąca świadomość jego negatywnego oddziaływania na nasze zdrowie, bo nawet w miejscach, które niegdyś były ciche, dźwięki codziennego życia wdzierają się w uszy, powodując stres. Prognozy na przyszłość pokazują, że natężenie ruchu drogowego i hałasu będą nadal wzrastać, przy jednoczesnym zmniejszaniu się naszej przestrzeni życiowej. Stąd też rośnie zainteresowanie sposobami ochrony ludzi przed hałasem, a tym samym przed powodowanym przezeń stresem, mogącym prowadzić do poważnych chorób.
Wiele czasu poświęcono badaniu zagadnień przenikania hałasu z otoczenia do wnętrz budynków oraz między sąsiadującymi ze sobą obszarami. Chcemy skoncentrować się tu na starannym doborze odpowiedniego rodzaju szkła, jako jednym ze sposobów częściowego rozwiązania tego problemu.
Odpowiedzmy sobie najpierw na pytanie - czym jest dźwięk? Z fizycznego punktu widzenia jest to zjawisko z obszaru fizyki falowej/drgań mechanicznych. Już 2000 lat temu rzymski architekt projektujący amfiteatry wykorzystywał obserwacje rozchodzenia się fal w wodzie do doskonalenia swych projektów. Jeśli na przykład uderzymy w kamerton, usłyszymy jego drgania, ale ich nie zobaczymy. Drgania kamertonu przekazywane są cząsteczkom powietrza, a te przekazują je kolejnym cząsteczkom. Takie zachowanie można zademonstrować w wodzie. 
Drgania, o których tu mowa, są porównywalne z falami na wodzie, gdzie wysokość fali stanowi miarę natężenia dźwięku, zaś liczba fal odpowiada jego częstotliwości, tj. im więcej fal, tym wyższa częstotliwość. Częstotliwość definiowana jest jako liczba okresów drgań na sekundę i wyrażana jest w hercach. Jednostka ta opisuje częstotliwość lub wysokość dźwięku, a jej skrótem jest Hz. W muzyce w stroju koncertowym, dźwięk A (najbliższy powyżej środkowego C) ma częstotliwość 440 Hz, czyli 440 drgań na sekundę. Jeśli częstotliwość zostanie podwojona do 880 Hz, dźwięk podniesie się o oktawę przy stroju równomiernie temperowanym. Ucho młodego człowieka przystosowane jest do odbioru fal o częstotliwości od 20 do 20000 Hz i może wykrywać ciśnienie akustyczne a ściślej fluktuacje ciśnienia w zakresie od 10-5 Paskali [Pa], tj. 0,00001 Pa (dolny próg słyszalności) do 102 Pa, tj. 100 Pa (próg bólu), przekazując je mózgowi jako odczucie głośności. Wraz z wiekiem, z przyczyn naturalnych lub na skutek uszkodzenia słuchu, maleje zakres słyszalnych częstotliwości z obydwu końców skali. Relacja pomiędzy najcichszym i najgłośniejszym hałasem określana jest stosunkiem wynoszącym 1 do 10 milionów. Ponieważ posługiwanie się tak rozległym zakresem jest bardzo niewygodne, w praktyce poziom ciśnienia akustycznego lub, w skrócie, poziom dźwięku L, wyrażany jest w skali logarytmicznej, która dokonuje konwersji ciśnienia akustycznego na bardziej wygodną miarę, znaną jako skala decybeli [dB]. Standardowy zakres mieści się w przedziale od 0 dB (próg słyszalności) do około 130 dB (próg bólu).