Dźwięk rozchodzi się w postaci fal poprzez wzbudzanie drgań cząstek ośrodka propagacji. Ze względu na ten mechanizm przekazywania, hałas podlega naturalnemu tłumieniu zależnemu od masy ośrodka przenoszącego drgania. Upraszczając – im większa masa znajduje się między nadajnikiem, a odbiornikiem, tym silniejsze tłumienie. W związku z tym, najprostszym sposobem zwiększenia izolacyjności akustycznej szkła jest stosowanie jego dużej ilości.
Tak więc pojedyncza tafla szkła o grubości 12 mm ma wartość Rw = 34 dB, podczas gdy ta sama wartość dla tafli o grubości 4 mm wynosi jedynie 29 dB.
Jeśli porównamy widma szkła float o grubości 4 mm, 8 mm i 12 mm, to zauważymy, że w każdym z tych widm występuje spadek w jego prawej części. Ten spadek parametrów przy pewnych częstotliwościach lub częstotliwościach koincydencji występuje przy częstotliwości, która odpowiada naturalnej częstotliwości rezonansowej produktu. Tak zwana częstotliwość koincydencji jest cechą charakterystyczną materiału i w przypadku szkła zależy od jego grubości. Według reguły opartej na doświadczeniu: fg=12000Hz/d (gdzie d- grubość materiału), częstotliwość koincydencji fg wynosi 3000 Hz dla szkła float o grubości 4 mm, 1500 Hz dla szkła float o grubości 8 mm i 1000 Hz dla szkła float o grubości 12 mm.
W celu uniknięcia tego problemu można różnicować grubości poszczególnych tafli szkła w szybie zespolonej tak, aby gdy jedna tafla znajduje się w swej częstotliwości koincydencji, inna znajdowała się poza nią i nadal tłumiła dźwięk. Takie asymetryczne konstrukcje mogą znacznie zmniejszyć spadek tłumienia hałasu w obszarze koincydencji. Pożądana jest różnica grubości szyb wynosząca 30%. Nie tylko zmniejsza ona spadek tłumienia, ale także przesuwa go w górę skali, co jest korzystne, ponieważ im wyższa częstotliwość tym skuteczniej szkło obniża ogólny poziom hałasu.